Irena Gut przed 1939 uczyła się w szkole dla pielęgniarek. Po wybuchu wojny, gdy oddziały niemieckie i sowieckie zajęły terytorium Polski, rozpoczęła współpracę z podziemiem. Pojmana przez oddział radzieckich żołnierzy została siłą zmuszona do pracy na rzecz Armii Czerwonej. Po ucieczce została schwytana przez Niemców i skierowana do pracy przymusowej w fabryce amunicji. Jej sytuacja zmieniła się, gdy major SS Eduard Rugemer uczynił ją swoją gosposią. Wraz z nim trafiła do Tarnopola, gdzie została kierowniczką pralni. Pracowali w niej Żydzi z pobliskiego getta. W lipcu 1943, kiedy Niemcy rozpoczęli likwidację getta, Irena Gut pomogła wielu Żydom znaleźć bezpieczne schronienie. Namówiła też komendanta obozu pracy, by wywiózł resztę pracowników do lasu, gdzie mogliby przeżyć Zagładę. Sama ukrywała 12 osób w willi majora Rugemera. Po dwóch latach okazało się, że ukrywane przez nią małżeństwo Hallerów spodziewa się dziecka. Irena nie dopuściła do aborcji. W ten sposób uratowała trzynaście ludzkich istnień. W marcu 1944, na krótko przed wkroczeniem Armii Czerwonej, Irena została aresztowana przez gestapo. Zdołała uciec. Trafiła do radzieckiego obozu jenieckiego, skąd wyprowadzili ją – uratowani przez nią Żydzi. Po wojnie wielu z uratowanych wyjechało do Izraela.
Irena Gut w obozie przejściowym w Niemczech poznała Williama Opdyke’a, za którego wyszła za mąż po przyjeździe Stanów Zjednoczonych i urodziła im się córka Jeannie Smith.
KADRY Z FILMU – Sophie Nélisse w roli Ireny Gut
